บดขยี้ทิ่มแทง : by เจนละ กุลาอุดม

ในช่วงสังคมเปลี่ยนผ่านใกล้มาถึง ลำแสงสังคมใหม่จะเริ่มฉายแววขึ้นในช่วงเดือนสองเดือนข้างหน้านี้ ย่อม ทำให้ดุลอำนาจใหม่เร่งรีบเผชิญหน้าเปิดศึกกับกองกำลังอำนาจเก่าอย่างชุลมุน พันเก ยุ่งเหยิง

ทุกอารมณ์ต่อสู้ เต็มไปด้วยอาการกราดเกรี้ยว ตะโกนปลุกพลังฮึกเหิม เพียงเพื่อการอยู่รอด และได้ครอบครองอำนาจ

อำนาจเก่ามุ่งยึดมั่นฐานบังคับบัญชาไว้อย่างเหนียวแน่น ความสำเร็จและชัยชนะของกลุ่มนี้อยู่ที่ "กีดกัน" ไม่ให้พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกรัฐมนตรี หลุดพ้นจากข้อหาคอร์รัปชั่น ขณะเดียวกันก็สกัดกั้นไม่ให้ได้กลับบ้านอย่างผู้บริสุทธิ์

ส่วนกลุ่มอำนาจใหม่เร่งรีบท้าทาย เพื่อฉวยโอกาส ช่วงการเปลี่ยนผ่านมาสร้างเครือข่ายอำนาจใหม่ เข้าสวม ทับแทนที่กลุ่มอำนาจเก่า

มิติการต่อสู้ในสถานการณ์ผลักดันและต่อต้านร่าง พ.ร.บ.นิรโทษเหมาเข่งสุดซอย จึงซ้อนรหัสการต่อสู้ในดุลอำนาจเก่าและใหม่ไว้อย่างรุนแรง

สู้กันเพียงเพื่อต้องการความอยู่รอดและอยากเข้าครอบครองเครือข่ายทางอำนาจเท่านั้น จึงไม่ใส่ใจกับศพคนตายจากการต่อสู้กับเผด็จการ

เคยถามกันบ้างไหม...

คนตาย 100 ศพในเหตุการณ์กระชับพื้นที่ล้อม ปราบเมื่อเมษายน-พฤษภาคม 2553 ต้องการสิ่งใดกันแน่เพื่อมาทดแทนการสละชีวิต

คนตายพูดไม่ได้ แต่คำตอบอยู่ในพฤติกรรมและจิตวิญญาณช่วงขณะที่พวกเขายังมีชีวิตเป็นๆ อยู่

แน่นอน หากนำหลักกฎหมายมาจับคนตาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนชั้นล่างต้องการให้ฆาตกรถูกลงโทษ

แต่นั่นเป็นทั้งหมดของคนตายต้องการ หรือเป็นเพียงเศษเสียวเล็กๆ เท่านั้น

ถ้าคนตายบอกได้...100 ศพ คงบอกเป็นเสียงเดียวว่า อยากให้สิทธิทางการเมืองของคนในสังคมมีความเท่าเทียมกัน อยากให้คนชั้นกลางไปถึงสูงยึดมั่น ยึดถือสิทธิทางการเมืองของคนชั้นล่างที่สร้างขึ้นตามกติกาประชาธิปไตย

คนชั้นล่างไม่อยากอยู่กับสังคมการเมืองแบบคนบ้านนอกเลือก คนเมืองมาล้ม แม้คนแตกต่างกันในทางเศรษฐกิจก็ตาม แต่ทุกคนมีความเท่าเทียมกันได้ในทางการเมือง

คนตายอยากได้ระบบการเมืองที่สะท้อนความต้องการชีวิตจริง ดุจเดียวกับระบบที่ ดร.เสกสรร ประเสริฐกุล พูดไว้ว่า ประชาธิปไตยคือประชาชนเป็นนายตัวเอง....

แต่คนตายพูดไม่ได้...

มีเพียงคนไม่ตายอ้างว่า สิ่งที่คนตายต้องการคือ เอาฆาตกรอำมหิตมาลงโทษ และบางกลุ่มตะโกนว่า คน ตายไม่ได้แลกชีวิตเพื่อล้างผิดให้คนโกง นั่นเป็นเพียงยุทธวิธีต่อสู้กัน

จิตวิญญาณคนตาย จากเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516, 6 ตุลาคม 2519 และเมษา-พฤษภา 2553 ยังไม่ ทำให้คนเป็นๆ เกิดสำนึกสังคมในระบบความเท่าเทียมทางการเมือง

ส่วนภารกิจล่าฆาตกรเป็นเพียงความทรงจำที่ปลอบประโลมด้วย "กฎแห่งกรรม" แล้วเนิ่นนานเข้า จิตใจกลับมุ่งเน้นแต่เสรีภาพทางเศรษฐกิจ แล้วสร้างความเหลื่อมล้ำคนในสังคมมากขึ้น

หากการเมืองไร้ความเท่าเทียม แล้วเสรีภาพเศรษฐกิจจะเกิดได้อย่างไรกัน

เสียงโวยวาย โหมกระหน่ำสู่การนิรโทษกรรมเหมาเข่ง มีแต่การตอกย้ำว่า มึงเป็นฆาตกร กูไม่ใช่ คนตายพูด ไม่ได้ มีแต่พวกคนเป็นๆ กลับพูดกันเองด้วยเสียงอันดัง

คนตายต้องการสิ่งใดกันหนอ คิดกันบ้างไหม...

ถ้าไม่คิด ก็ต้องเริ่มสงสัยว่า ทำไมต้องตาย และพวกเขาสู้แล้วตายเพราะสิ่งใด คิดเถิด...

เมื่อคิด เข้าใจ จะต้าน จะล้มนิรโทษเหมาเข่ง ก็เชิญ เพราะจะเกิดเป้าหมายในมิติสังคม ไม่ใช่การต้าน การล้ม เพียงเพื่อรักษาความอยู่รอดทางอำนาจเฉพาะกลุ่ม

คนตายต้องการสิ่งใดกันแน่ คิดเถิด...พวกคนเป็นๆ ทั้งหลาย