สะบัดร้อนสะบัดหนาว : ณรงค์ ปานนอก

ก่อนเกิดปฏิวัติยึดอำนาจเมื่อปี 2549 ก็มีการจุดม็อบในกรุงเทพฯ หลายครั้ง แล้วละเลงร้ายป้ายสีรัฐบาลทักษิณจนเกินจริงคล้ายเป็นรัฐบาล "โกงทั้งโคตร" โดยมีสื่อบางสื่อเป็นแกนนำ และบางสื่อนั้นก็ให้คำนิยามกับวงการสื่อว่า "ไม่มีสื่อไหนที่เป็นกลาง"

และแล้วสื่อนั้นนั่นเอง ก็ "ชูธง" เอียงกะเท่เร่ "เล่นการเมืองเสียเอง" ทำลายปรัชญาความเป็นกลางของวงการสื่อมวลชนอย่างย่อยยับ

ก่อนปฏิวัติ มีคนเห็นสมาชิกฝ่ายค้านเข้าไปผสมโรงกับ "ม็อบเสื้อเหลือง" กันคับคั่ง ซึ่งไม่ใช่เรื่องผิดหลักการชุมนุมทางการเมืองใดๆ...แต่ม็อบเสื้อเหลืองก่อนปฏิวัติก็เป็น "ตัวการ" ให้เกิดการยึดอำนาจจนได้ ซึ่งเบื้องหลังการก่อม็อบครั้งนั้นมาถึงวันนี้ "ความจริงก็ปรากฏ"

มีเจตนาล้มรัฐบาลทักษิณ โดยไม่คำนึงถึงความเสียหายของระบอบประชาธิปไตย

แม้ "บิ๊กบัง" พล.อ.สนธิ บุณยรัตกลิน หัวหมู่คณะปฏิวัติจะเลี่ยงว่า "ให้ตายก็ไม่บอก" คนทั่วไปเขาก็ปะติดปะต่อเรื่องจนรู้หมดแล้ว

อะไรไม่ว่า พรรคการเมืองบางพรรคที่แพ้เลือกตั้งแบบ "แพ้แล้วแพ้อีก" ไม่รู้จะเอาชนะคู่แข่งได้อย่างไร แทนที่คิดจะ "ต่อต้านเผด็จการ" ดังที่อดีตพรรคนี้โด่งดังเป็นที่ศรัทธาของประชาชนมายาวนานได้ก็เพราะต่อสู้เผด็จการนั่นแหละ... กลับเงียบฉี่

ก็ไหนย่ำไปทุกแห่งหนก็บอกประชาชนว่า เกลียดเผด็จการ และเชิดชูบูชาประชาธิปไตยจน "แทบฉีกก้นดม" แล้วไยพอทหารปฏิวัติ จึงไม่รีบขยับออกมาต่อสู้

นี่ก็พิสูจน์อุดมการณ์ บทบาทและพฤติกรรมให้เห็นประจักษ์แจ้งที่สุด

นี่คือ ที่มาแห่งความเสื่อมศรัทธาจากประชาชนคนที่ไม่มีฝักฝ่าย รู้สึกทันทีว่า มีพรรคการเมืองใดบ้าง ไร้อุดมคติ ไร้หลักการ และไร้จิตสำนึกหวงแหนประชาธิปไตยอย่างแท้จริง

ยิ่งนานวัน หลังปฏิวัติ กลับไปเออออห่อหมกคบคิดกับเผด็จการเอาเปรียบ ในสนามเลือกตั้ง ก็ยังไม่วายพ่ายแพ้ ถึงกับยอมมุดเข้าค่ายทหารเพื่อใช้อำนาจนอกระบบ บีบนักการเมืองตรงข้ามแบบ "ปั้นงูเห่าภาค 2" จัดตั้งรัฐบาลจนได้

แต่เพราะความเป็นนักการเมืองที่ลืมแม้กระทั่งความตายของประชาชน ไม่ว่า จะด้วยข้ออ้างที่ถูกกฎหมาย หรือระเบียบบริหารบ้านเมืองอย่างถูกต้องอย่างไร แต่ "ความตายร่วมร้อยศพ" ไม่ว่าจะเกิดเพราะฝ่ายไหนกระทำ...แต่นักการเมืองที่มีจิตวิญญาณรักประชาธิปไตย หรือพึ่งใบบุญระบอบประชาธิปไตยเป็นอาชีพจนมีอำนาจใหญ่โตคับบ้านคับเมือง ต้องแสดงความรับผิดชอบอย่างสูงสุด

ไม่อาจเฉไฉ บิดเบือนกลบเกลื่อนเป็นอย่างอื่นได้...แต่นี่ กลับไม่ได้ยิน แม้ แต่คำ "ขอโทษ" !

มหาชนคนค่อนประเทศเขาถึงพูดว่า เป็นรัฐบาล "มือเปื้อนเลือด" หรือเปล่า?

จึงไม่แปลกใจที่นักการเมืองพรรคเดียวกันทนไม่ไหวที่จะเสนอให้พรรค การเมืองที่ตัวเองสังกัดควร "ปฏิรูปพรรค" เสียที ซึ่งมีประชาชนคนใจเป็นกลางจำนวนมากเห็นด้วยที่จะสังคายนาอย่างจริงจัง

แต่ไม่วายเพราะปากกล้าปากเก่ง ยังตีความหาเรื่องคู่แข่งว่าเป็น "เผด็จการข้างมาก" จนลืมนึกไปว่ามันสามารถย้อนกลับมาสู่ตัวเองถูกมองเป็น "เผด็จการข้างน้อย" ได้ด้วย...หรือถ้ามองฝ่ายอื่นว่า "ล้มล้างการปกครองระบอบประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข" ทั้งที่เรื่องแก้รัฐธรรมนูญ เขาพูดในสภากันอยู่โครมๆ

ไม่ได้ลากปืน ยืนจังก้าบนรถถังออกมาแสดงอำนาจเผด็จการข่มขู่ประชาชน แม้แต่น้อย

การแก้รัฐธรรมนูญเขาตัดสินด้วยกติกาคะแนนในสภาแท้ๆ เพราะนี่คือระบอบประชาธิปไตยที่เขาถือเอาเกณฑ์ "เสียงข้างมาก" โดยชอบธรรม

เวลานี้มีกลุ่มม็อบการเมืองจุดขึ้นถี่มาก มีความพยายามช่วงชิงจังหวะ ถ้าเห็นรัฐบาลเพลี่ยงพล้ำก็จะตะปบขย้ำให้พังคาม็อบ

จุดไม่ติดวันนี้ สักพักก็วางแผนจุดใหม่...ถอดแบบก่อนปฏิวัติ 2549 เปี๊ยบ

เดี๋ยวก็ "แช่แข็งประเทศไทย" เดี๋ยวก็อ้างเป็น "ไทยสปริง" เดี๋ยวก็ใช้อุบาย ปริศนา "หน้ากากขาว"

ถ้าทหารบ้องตื้น เส้นกระตุก ก็ปฏิวัติกันอีก เป็น "วงจรอุบาทว์" ชาติฉิบหาย ล้าหลังไปเรื่อยๆ

นี่ต่างหาก คือ การล้มล้างการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข "ตัวพ่อ"

คงสะใจ ส.ว.บางคน คงสะใจ ส.ส.และ "ขายุ" บางคนที่ "หลอกทหารเป็นเหยื่อทำลายคู่แข่ง" โดยไม่ต้องออกแรงได้อีกรอบ แต่ไม่ยี่หระแยแสว่า แก่นแท้ของประชาธิปไตยจะเป็นยังไง ต้องปกปักหวงแหนขนาดไหน

ตกลงประเทศไทยจะปกครองในระบอบไหนกันแน่วะเนี่ย?