ถึงจะพยายามหาทางหลีกเลี่ยงกันอย่างไร การปะทะกันระหว่าง ฝ่าย อนุรักษนิยมกับฝ่ายก้าวหน้า ก็ต้องเกิดขึ้นมาจนได้ เพราะเมื่อถึงเส้นแบ่งครึ่งระหว่างทั้งสองฝ่ายแล้ว มันก็ต้องมีฝ่ายหนึ่งได้อีกฝ่ายหนึ่งเสีย เพราะเรื่องราวของอำนาจมันไม่ใช่เรื่องราวของคณิตศาสตร์ มันหารสองไม่ได้

ดังนั้น เมื่อนายกรัฐมนตรี ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ผู้ซึ่งพยายามเดินสายกลางให้มากที่สุด ตลอดระยะเวลาปีกว่าๆ ของการเป็นนายกรัฐมนตรี

ต้องไปแสดงปาฐกถาในหัวข้อประชาธิปไตยในประเทศมองโกเลีย เธอจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ทำให้ความเป็นจริงเบี่ยงเบนออกไป

ในฐานะนายกรัฐมนตรีคนแรกที่มีเสียงเกินกึ่งเกินครึ่งของผู้มาใช้สิทธิ์ออกเสียง เธอต้องกล่าวถึงพูดถึงเรื่องราวของการที่รัฐบาลเลือกตั้งต้องสูญเสียอำนาจการบริหารราชการแผ่นดินที่ประชาชนมอบให้ จากการถูกอำนาจนอกเหนือ รัฐธรรมนูญปล้นเอาไป

ณ สถานที่ดังกล่าว ไม่ใช่เวทีสำหรับโปรโมตการท่องเที่ยว ไม่ใช่สถานที่สำหรับการค้าขายแลกเปลี่ยนเครื่องอุปโภคบริโภค

แต่มันเป็นเวทีของการสนทนาเรื่องการเมือง นายกรัฐมนตรียิ่งลักษณ์เพียง แต่บอกว่า เวลานี้เพราะประเทศไทยเป็นประชาธิปไตย เธอจึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศไทย

จึงไม่น่าจะเป็นปัญหา นอกเสียแต่ว่า อยากจะให้มันเป็นปัญหา

อยากจะเปิดมันขึ้นมาเพื่อก่อให้เกิดสงครามระหว่างประชาชนที่เชื่อกันคนละอย่าง ทั้งๆ ที่หากไม่มีผู้เหี้ยนกระหายอำนาจทางการเมืองที่ผิดฝาผิดฝั่งแล้ว ไม่ว่าอนุรักษนิยมหรือฝ่ายก้าวหน้า ก็เดินร่วมฝั่งฝันไปด้วยกันได้

เช่นในการเมืองแบบอังกฤษ หลังยุคครอมเวลล์

เรียบเรียงข้อความเหล่านี้ขึ้นมาก็เพื่อจะกราบกรานไปยังท่านผู้ปกครองทั้งหลายว่า หลังสงครามกลางเมือง เมื่อประชาชนออกมาทำสงครามต่อสู้กัน ผู้อยู่เบื้องหลังทั้งสองฝ่ายจะไม่มีใครเป็นผู้ชนะ ประวัติศาสตร์การเมืองโลกทุกหน้า กระดาษเล่าไว้ตรงกัน

กิโยตินยังตัดคอผู้สร้างมัน ผู้ถูกประหารล้วนเป็นผู้สร้างสงครามเป็นส่วนใหญ่ เปลี่ยนแปลงการปกครองประเทศไทยก็เป็นตัวอย่าง ผู้ก่อการล้วนมีอันเป็นไป

เรียบเรียงมาเพื่อที่จะบอกว่า ถ้าอยากอยู่กับอำนาจ จงเพียงพอในอำนาจ