คร่ำหวอดในแวดวงวงการทีวีมากว่า 28 ปี สำหรับ "อิ๋งอิ๋ง-สิทธิณี กิตติสิทโธ" เจอมรสุมเรื่องราวมาก็มาก ล่าสุดเป็นโรค SLE หรือรู้จักกันในชื่อ "โรคพุ่มพวง" เป็นหนักสุดถึงกับขยับไม่ได้ มือชา เท้าบวม ตาแดงน้ำตาไหลตลอดเวลา ทำให้ต้องทานยา 20 เม็ดต่อมื้อ เจ้าตัวเผยไม่หวั่นกับอาการป่วยครั้งนี้
"ตอนแรกก็คิดว่าตาอักเสบเฉยๆ คือมีอาการตาแดง และน้ำตาไหลตลอด เลยคิดว่าเชื้อโรคเข้าตาคงล้างมือไม่สะอาด ก็รักษามาทุกโรงพยาบาล ก็ยังไม่รู้ตัว จนกระทั่งมาเรียนที่วิทยาลัยการทัพบก เพื่อนที่โรงเรียนก็บอกมันผิดสังเกตนะ ไปหาหมอก็ไม่หาย จากพี่เจาะเลือดครั้งแรกก็ไม่เจอ พอเจาะครั้งที่ 2 ถึงรู้ว่าเป็นโรคพุ่มพวง โรค SLE ก็ทานยามื้อนึง 3-4 เม็ด วันละ 12 เม็ด และมียาบำรุงอีก ก็ร่วม 20 กว่าเม็ด ตอนเป็นช่วง แรกๆ กินกันขนาดนี้ เพื่อไปเบรกภูมิ ให้ภูมิมันบาลานซ์ จนกระทั่งหน้าบวม ตัวบวม ตอนแรกหนัก 85 แล้ว พอใส่บอลลูน ในกระเพาะอาหารเพื่อให้ผอมสวย จนน้ำหนักลงมาเหลือ 55 กิโล แล้วอยู่ๆ มันก็บวมขึ้น น้ำหนักขึ้นมาเท่าเดิม น้ำตาไหลตลอดเวลา ตาเป็นเลือดแดงคั่งเลย โดยไม่มีสาเหตุ เช็กที่โรงพยาบาลแต่ละที่ก็ไม่รู้ ไม่เกี่ยวกับการใส่บอลลูนนะ เป็นที่ภูมิคุ้มกันร่างกายของเรา"
"ทุกวันนี้ที่หมอตรวจเจอคือเม็ดเลือดขาวกินเม็ดเลือดแดง เวลาไปหาหมอที่ต้องมีเอกสาร 2 ใบ คือไปตรวจตาว่าเยื่อตาเกิดอาการระคายเคืองอะไรหรือเปล่า อีกใบหนึ่งก็ไปตรวจว่ามันจะกดข้อทำให้เดินไม่ได้หรือเปล่า เพราะคนที่เป็นมากๆ มันจะกดข้อจนบวมและเจ็บ เดินไม่ได้อะไรไม่ได้เลย แล้วจะค่อยๆ แขนลีบมือลีบ ไปเรื่อยๆ จนเดินไม่ได้ มือเท้าชา หมดแรงเดินไม่ได้เลย พี่เคยตื่นเช้ามา แล้วมือชาจนกำไม่ได้ ขยับไม่ได้เลย ตอนแรกนึกว่านอนทับแขนตัวเองหรือเปล่าทำไมมือมันชาอย่างนั้น แต่มันชาสองข้างเลย กำมือไม่ได้ มันบวม ตึง มือเต่งไปหมด เท้า ข้อเท้า บวมนูนเป็นน้ำเลย มันเกิดอาการจากน้ำไปพองตัวในเม็ดเลือด เม็ดเลือดมันไปอมน้ำ พอกดแล้วมันบุ๋มเข้าไปเลย ถ้าไปได้ไปเรียนที่วิทยาลัยกองทัพบกนะคงไม่รู้ ตอนนี้อาจจะนอนแขนขาลีบอยู่กับเตียงก็ได้ เพราะไม่รักษาคิดว่านอนทับขาตัวเองแล้วมือเท้าบวม น่ากลัวนะ ผมร่วงหมดเลย แต่ผมตอนนี้มันจะร่วงข้างบนก่อน ข้างล่างยังไม่ร่วง ร่วงเป็นวงกลมเลย อาการน่ากลัว มาก ผมเวลาที่หวีหรือสระมันจะออกมาเป็นกำๆ เลย ทุกวันนี้ยังเก็บผมที่ร่วงได้เท่าลูกบอลเล็กๆ เลย"
แม้จะป่วยขนาดนี้ แต่ "อิ๋งอิ๋ง" ก็ไม่เคยท้อแท้กับชีวิต..
"ตอนที่เป็นนึกว่าเป็นคนเดียว อาจารย์ที่วิทยาลัยกองทัพบกท่านหนึ่งก็ไปหาหมอคนเดียวกัน นั่งเรียนหันหลังให้กันแต่ไม่รู้หรอก อาจารย์ที่สอนก็เป็นโรคเดียวกัน แต่ท่านบอกว่าไม่ต้องกลัวตายหรอกเขายังอยู่มา 20 ปี ตอนผมเป็นการแพทย์ยังไม่เจริญเหมือนสมัยนี้ คุณไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าจะตาย มันไม่ตายง่ายๆหรอก ถ้าคุณไม่เครียดหรือมีโรคแทรกซ้อน โรคพวกนี้ถ้าเจอเชื้อโรคเข้าไปตัวหนึ่งมันเข้ากระแสเลือดก็ไปง่ายๆ ห้ามไปงานศพ แต่พี่ก็ยังไป เพราะคนหมู่มากในงานมันเป็นเชื้อโรคไง คนป่วย เป็นหวัดต้องมีหน้ากากส่วนตัว อย่าไปพึ่งคนอื่น ถ้าคนอื่นไม่ปิดเราต้องปิด เพราะเราต้องรู้ว่าเรา อ่อนแอไม่ปกติเหมือนชาวบ้าน"