ตอนขึ้นกุมบังเหียนบรรณาธิการ "จุดประกายวรรณกรรม" ฉบับวันอาทิตย์ ของ กรุงเทพธุรกิจ ผมเต็มไปด้วยความฝัน ไฟแรง มากมายที่จะยกระดับ ถึงขั้นกำเริบเสิบสานจะสังคายนาวงการวรรณกรรม ว่าด้วย "รางวัล" ทั้งหลายแหล่ รวมทั้งเงินค่าจ้างรางวัล
และที่สำคัญ "คนให้รางวัล" ผมเคยถามกันในวงเสวนาว่า ทำไมรางวัลต้องให้ "คนกลุ่มเดียว" มาเป็นคนมอบ
เกี่ยวกับเงินรางวัล ผมก็เคยเสนอว่า รางวัลมันน้อย อย่างรางวัลซีไรต์ นี่ ผมอยากให้สัก 1 ล้านไปเลย คือจะได้เอาไปซื้อบ้าน ซื้อไร่ ซื้อที่ ปลูกบ้าน ไว้เขียนหนังสือ ต่อ..บ่องตง ถ้าผมเป็นรัฐมนตรีกระทรวงที่เกี่ยวข้องกับรางวัลนี้ ผมเพิ่มให้อีกเป็น 2 ล้าน...แต่นั่นก็หมายความว่า ต้องมีคณะกรรมการกลั่นกรองจากคณะกรรมการหลายชั้น
อันที่จริง ยังไม่ต้องไปถึงรางวัลแว่นฟ้าหรอกครับ ผมว่า เอาแค่ค่าเขียนเรื่อง ค่าบทความ ค่าเรื่องสั้น ค่าคน ทำหนังสือ ค่านักเขียน ยังเป็นแค่ค่า "พยุงชีพ" ให้อาชีพนี้ต่อลมหายใจไปวันๆ มันเป็นอาชีพที่ไม่มีหลักประกันความมั่นคงในชีวิต จะมีสักกี่คนในประเทศนี้ที่ยึดอาชีพเขียนหนังสือแล้วเลี้ยงตัวเองมีรายได้อย่างสุขสบาย
ผมสรุปง่ายๆ ว่า เรายังตีค่าราคาสมองของอาชีพนักเขียนเป็นแค่ "กรรมกรผลิตตัวหนังสือ" ไม่ต่างจากโรงงานผลิตตุ๊กตา รองเท้า เสื้อผ้า ทั้งที่ว่าไปแล้ว นักเขียน คืออาชีพที่มีส่วนอย่างยิ่งในการสร้างเสริมสติปัญญา เติมเต็มการเรียนรู้ เป็นหางเสือคอยบังคับให้กระแสสังคมเดิน ไปในแนวทางแห่งการพัฒนา...อย่าได้แปลกใจที่ รัสเซีย อเมริกา มีนักเขียนวรรณกรรมชั้นเยี่ยมเกิดขึ้นมากมาย ผลงานของท่านเหล่านั้น ปัจจุบันก็ตีพิมพ์ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ออกมาไม่ขาดตอน
ประเทศตอแหลแลนด์นี่ อะไรกันนักหนา จะเพิ่มรางวัลดันมีปัญหา แค่จะเพิ่มรางวัลให้กับนักเขียน เท่านั้น แหละ...บรรดาคณะกรรมการสมาคมนักเขียนถึงกับตบเท้า ลาออกกันเป็นทิวแถว..
ขอโทษนะครับ...ผมขออนุโมทนาสาธุ...ลาออกให้หมดเลยนะครับ จะได้สังคายนาระบบกันใหม่ทั้งหมด บังเอิญผมก็ได้รับเชิญให้เข้าไปเป็นคณะกรรมการคัดเลือก เรื่องสั้นรางวัลนี้ รอบสอง...
ผมคิดว่า นักเขียน คือบุคคลจำพวกที่น่าจะคิด "นอกกรอบ" แต่พอผมมาเป็นนักเขียนจริงๆ และโชคดี ที่ยังมีชีวิตอยู่ในช่วง "เปลี่ยนผ่าน" ผมจึงได้เห็นการดักดานอยู่ในกะลาของนักเขียนบางกลุ่ม กับการพยายามดิ้นรนออกมาหาแสงสว่างนอกกะลาของอีกกลุ่มหนึ่ง บ่องตง ผมแทบจะเผาหนังสือนักเขียนที่ผมโปรดปรานในอดีตทิ้งให้หมด
นี่แค่จะหาทางเพิ่มรางวัลให้คุณค่าแก่นักเขียน
ดิ้นอยู่ในกะลาจนฝุ่นคลุ้ง!!!